domingo, 30 de diciembre de 2012

ou ho

queimado o
vento inminentemente
parece que hoxe vai ser
un deses días onde escoitar  pus xemer vai
lograr que remate berrando  máis puro pracer

bocexo férreo   
tirar as cancelas

e sen tremer espello
 espero perdo cores a cada pe porque quero quero quero quero e quero esquecer
                               ar e moito menos quero quero NON quero comba aparte
                       
chegar a certa idade
e seguir atándome os cordós
   sudaría todo o sangue se alguén por riba                     
ten que FACERME  un nó
sudaría todo o sangue polas veas ben abertas
e cheas de cobre
que cerren vén a caixa e a tiren ben alto ao fondo
a esquerda ben vermella ven escoitar como flúe e se desfai a pel beixando os
ósos

e se perde o pó
pequeno charco de vertixe presencial que se fai
ah si
mesmo 

domingo, 23 de diciembre de 2012

que non pareza o que non é, ou que si, pero non, NON, pensedes que escribinennegritaisoéunhamentiramentireiriña



partillaría o resto do tempo 
                               que me pertence
en perder as mans e a sensibilidade
e o gusto
afogado na tinta que se perde baixo os pés baixo a escuridade moi
                                                                                                      clara
aínda que parece lóxica artificial 
aínda parece

oh 
un leito 

onde, onde, onde onde onde  


deitarme deitarme, deitarme, coas
condensacións 
de frustración
                    embriagadora musa que enreda
                                                                            o seu falar

      
                        nos meus ollos que pechan


un leito para que o fume

condense
outra e outra palpable vez
 de néboa gris
e se manteña
e siga arrincándome
-ándome 
o tempo 
                                       calquer tempo o tempo calquer tempo é tempo



para que berre, dígolle que berre










o que á voz non 
                                                    
                                    lle pertence


só escollo!
 un leito 

un

para violar e ser

violado 
o tempo e agardar









só quero podo merezo teimo en ser maltratado
 perderme e agocharme
nunha espiral de pedra
 nun leito de pedra















lunes, 3 de diciembre de 2012

H


xoves
               tarde seis da tarde
           
                       comeza cun francés  no que non participo


porque xa son as seis e media da tarde

na cola do jadis
co mocho estándar

están as vellas da historia
as vellas das que con franco
                                                       “se vivía mejor ”
                                                         y se follaba lo mismo

      empaquetando todos os seus recordos
       nun
              servicio a domicilio por máis de
                                             cincoenta chavos

rompéndome o leite que conservo na bolsa dos collós

cun inicio de ciego vehicular ao que monto para que me leve toda a
noite das seis e corenta en ouros

desbÓrdase a garrafa de catro litros
cun viño tinto e cunha cola

que esvaran polos bordes plásticos da botella
dándolle figura a todas as súas curvas

até que
                  enche o meu peito
e os meus
                 beizos que din negro

por ter uns restos bíblicos da auja que foi viño e vaia resaca ao día sejinte

e vaia ciego levaba
                                   jesucristo que xa temos que marchar á zona vella

para intentar cazar algún fíjado


feminino ao que botarlle o dente e
 a lingua
 escura
 pola maldición do LK

retózase no sangue esvarando polas catro pernas
que non se coñecen e esgótanse e marchan para algunha lúa
que os conserve nun cráter

espetados nun               toxo
en cada flor de               toxo

viernes, 30 de noviembre de 2012

back in black


se tiras un pouco máis dos
brazos

se cadra consigas arrincarmos
se cadra consigues tirar tanto que 
                                                tamén quede sen ollos
ou sen tacto
se cadra o único que tires de min sexa
un pouco  de silencio e máis miradas perdidas

para rematar

se cadra,
se cadra

agora atópasme entre a miúda lencería e a pel

se cadra
                   
                             na punta
                                            dalgún recordo 

enxugando a choiva que alí estaba

inxerindo verdes cantidades de alcol
ser quizais
ou ser 
           un espectador

 da túa luita contra
 o que mollOU o teu lombo vibrante
 e morreU nos beizos
e morreU

domingo, 25 de noviembre de 2012

só escoito


soñei que fuxías do meu esófago
cun lixeiro arrecendo a
vermello e berro esquizofrénico nos beizos
e
tinta

                     quedei axeonllado
                     ollándome nun charco de tinta e cuns pulmóns afogando no espeso e escuro 












http://www.youtube.com/watch?v=qxTJZMRr-JU

domingo, 11 de noviembre de 2012

http://www.youtube.com/watch?v=P0jsVXaLPas


quero falar de partos
e quero
           face-lo mentres imaxino como sería arrastrar un meniño polo parque
mentres probo o sabor do líquido amniótico 
que resta no cordón
umbilical

a
sangue
os
ósos sufrindo por non encaixar
                                         no novo entorno
                                                         social
                                                                                   (mudáronlle a vida)
e teño presente
nas mas
húmidas dilatacións que
                                fican no futuro
                                dezaoito anos após
de alguén que o recorda coma un
                                                 suicidio
                                                 vital


                         non
                                -vida
                               cunha sinfonía de movementos
                               bucólicos

e trompetas
                     que berran tras unha parede
                    ollando os segundos estragados
                    nun profiláctico estragado


mais
partícheslle as costelas
                               cando afogabas no desexo
                              de perderte na sala de operacións
                              daquel precipicio

si, aquela vida que seguiu
aquela que lle cuspes na boca
                                  
                                             sería tan 
                                                 fermoso
                                                  calar para sempre
?

http://www.youtube.com/watch?v=P0jsVXaLPas
música ambiente
para falar de partos

jueves, 1 de noviembre de 2012

ouh, yeah girl and boy

ouh, si, aquí e agora mais onte foi a noite da tarde e a noite movida ouh, si, aquí e agora mais onte pillaches relaxantes para manterte esperta ouh, si, aquí e agora mais onte cuspiches nun pano virxe os meus erros ouh, si, aquí e agora mais onte tremía o vaso que colleches vacío e derramouse auga a cachón ouh, si, aquí e agora mais onte lembrácheste de qué fun ouh, si, aquí e agora mais onte consumíache o que estará facendo comezando a queimar a punta das dedas ouh, si, aquí e agora mais onte máis esperto estiven para beber e odiar máis e ouh, si, aquí e agora mais onte non atopei putas respostas

ouh, si, aquí e agora
e
ouh, si

ouh
e

sábado, 20 de octubre de 2012

violeta

xogaches cos testículos na boca
e pensabas espetarme
o boli no pescozo 
para non poder voltar correrme
no folio

e non poder amarte
como só sei pel de mármore
as catro da mañán

lunes, 1 de octubre de 2012

Sas, sorrejaso

                           M.A repartía ostias coma pans
 agora é a túa lambeconas particular
e móstrasllo ao mundo paralelo
a existencia da fame
nunha pseudorealidade
de escotes con títulos inocentes e llantas tintadas e morros tintados e pirolas que acaban tintadas
agochados tras un par de RAiAs, neno.
Oh, neno.






_____________________________________________________________________

M.A= Mellor amija. Mellor "que guapi eres :))))))) :$ Te aM000000000000000".E iso, rapaces e rapazas, é hoxe a amizade. Pero isto xa é unha visión arbitraria.


miércoles, 12 de septiembre de 2012

Imos indo


calquera pode coller unha palabra e dicila  (DICILA)
calquera pode escribir             (collós)
calquera pode pintarse un traxe
mirades  
cos ollos iluminados polo efecto secundario da vaselina
e o latex en simbiose
fachenda, ollo, do cu, agora “rojo” (Marx Vive no teu ano "galleguista" de Madrid)
ao fin
eles engraxan  o funcionamento, 
digo,
o non funcionamento dunha máquina
que cheira a jomina e colonia e vaselina e latex queimado
e
seguen falando
e dalle
e veña
non se lle derreteran as linguas nunca, non
non se lle revoltaran as palabras en forma de metralla
grafitis  en todas as paredes
par e impar dá ijual
as ensimino e branqueo
as pintadas fascistas
e tamén temos a jadis, que non o din todo
a altas horas da mañán
as trece horas da mañán
xente falando de solucións
a cada día distinta e definitva
e a min gústame ver os debuxos
mais non podo despegar os meus oídos
da tivi
                                                          
                                      
que queres, meu tigre?
Que qué quero de ti

sábado, 8 de septiembre de 2012

é ou non é?


que lle fai falta a jalisia escoitade
en verdade a jalisia


é un superheroe con mallas
                    para que jalisia remate de ser
para que poida ser
                                        e vos pensades
pero non
                
                      eu quero ver unhas mallas marcando COLLÓS
por  jalisia
“un esterco digno”
como slogan
e unha peli nos cines




















                                                                                          e faserlle cáscaras aos móbiles coa estreleira




martes, 21 de agosto de 2012

Tempo de lecer




            ...         e leo abondamente rápido
                   
                  o que pasa que todos me queren

    todos me molestan
             
                         e ninguén me come a pirola
                  iso é o problema das redes sociais

todos queren algo de ti
todos che molestan
                                   pero non che comen a pirola

    nin de dereitas nin de esquerdas
nin se quera do opus; igual é que non coñezo a ninguén do pus

PUTA DICTADURA CUBANA.

sábado, 28 de julio de 2012

4:54



O tempo.
O tempo pasa
e destrúe
 a vivos e mortos. Nin é quen de escapar do seu propio paso.

 A vida non existe; cando a posúes se a conta atrás xa comezou?
Quen puidera parar o tempo e poder ter algo.

O tempo pasa e perdes .
 Momentos…
que cambian e agora (ou despois, ou antes, que sei eu, o tempo pasa, )
 son recordos:

Miradas que esvaran e se perden en espellos
e uns beizos  
buscando



camiño sobre  corpos espidos
camiño que comezan as mans…

Fundirse



E os recordos
están cheos de vida que o tempo
lle arrinca.
cicatrices 

martes, 10 de julio de 2012

Voces de tinta

Poema conxunto de @Unhavoz e @Eche_UnMisterio:



Liberdade de nove bágoas,
non podemos atopar
moitos homes e moitas esperanzas
perdéronse no seu cantar.
Inxustizas a cotío
tivemos que aghoantar
a nosa Terra, que non esquece,
algún día ten que loitar.
Moito nos quitaron,
e nos privaron de soñar,
pero esta xente, que non esquece
as súas esperanzas cumprido fin terán.


Medramos tentando acadar o ceo,
nesta terra virxe de bágoas de fel
cólleme da man, pra xuntos botar a ascender,
na memoria dos que un día xuraron vencer.
A esperanza nas rúas medra,
a loita reside nos brazos dos bos;
paseando polo mundo un corazón de pedra,
Decátate, non loitamos sós.

Chegados serán os menceres roxos
virán da man das noites en mármore esculpidas
aldraxes e inxustizas, cincel e martelo                                                              
 polas meixelas fluirán,
lapas do inferno.
As mas loitarán baldeiras de armas,
dos beizos encarnados fluirá  con xustiza 
a voz e a palabra.

E os brazos dos homes
frotarán por enriba das armas das bestas
que din nacer sendo persoas,
e morren coa alma feita dos cans comesta.
Farase despois, xustiza, inexistente concepto
depurada cal ventre de reloxo suízo
non a de agora, ¡xustiza! vaia...
de limpo principio ferido 
por mor do cobizo.

lunes, 25 de junio de 2012

As comas, ninghién pensou nas comas.



Cuartos embriaghados para os camiñantes que fan camiño
paradas no camiño dos desalentos
camiños que camiñan os entes desgraciados
ou camiñantes que camiñan pola puta realidade.
Lugares agochados sen candeas que alumeen
nin poidan servirlle de vida inerte as sombras que oscurecen
lugares sen selo pero paradas que axudan
a darlle respiro aos labradores de camiños
camiñantes que sofren inxustizas a cotío
os entes que se fan patróns do seu navío.

A vida, a merda desta vida.

Conseghiremos ser, cando atopemos os lugares.

Os lugares onde nos topamos espidos
sen vernos ou tocarnos
vivirmos de impulsos, en cadea os eléctricos
cuartos enteiros, sen sermos humanos, impulsos das células
cando temos un orghasmo.




Lugares que queremos, che.

domingo, 17 de junio de 2012

Altas presións


Magoada escoito a noite por ver
 negra a túa sonrisa de beizos roxos sangrando
 vento que recolle bágoas dos teus ollos ateigados
soños que foron
día;
noite,
que foron truncados.


As veas de tinta e arterias tintadas
son Recordo, que te acompaña
despois de vivo, fixen túa miña homenaxe
cortei as veas e  derramei  as nosas imaxes.

Agora estou contigo nesta noite
a primeira.
Os mortos nin estrelas, nin almas somos
nin reinos temos, nin 70 vírxenes nos agardan
amor, o dos vivos, o teu.
Fannos inmortais, Recordo son e contigo vivo.




Molaría máis lelo cos ollos pechos.

domingo, 10 de junio de 2012

Axóuxere de estrelas


Néboa e vento no lonxano pensamento
de soños, fervenzas; de pesadelos, mares
solpores de vida na noite feitas sombras.

Mence o día mais non se escoita o silencio
tormentoso que asulaga cada carreiro
paso a paso, enfeitizado, camiño a camiño.

Os corazóns latexan polas bágoas derramadas
dos fillos dos tronos nas antigas marexadas
xa esquecidas, agochadas e apresadas.
As nubes voan salgadas, bébedas de auga doce
chove, chove…

Os paxaros bailaban o que as pedras lle cantaban
que máis saben por vellas…

O ar está cargado dos prantos das bolboretas
batendo coas ás nas ondas presas
enxugan as bágoas da noite,
tenebrosa, soa e triste
xa non ten estrelas que a admiren.

A néboa e o vento mantivéronnas agochadas
a luz e a esperanza, ficaron senlleiras e lonxanas.

viernes, 1 de junio de 2012

Mar


Íspete, busca un novo traxe


    fía na seda da noite,

 
       os meus ollos


 luz na noite,

 
       a lúa cega que fique.

Escoito
           
              cada nota do teu peito, 


(latexo)
    
           tic, tac

    como bailas as sombras.


Tormenta, remuíños no teu pelo


que máis dá a destrucción se arrecende

     a licor café. 

lunes, 28 de mayo de 2012

Funme


                    Reflexión               .  O presente e futuro, pasado… 

Quixera  (...)

libérame da cárcere-

                   ensíname a realidade, máis alá de todos os sorrisos e as cadeas  eléva(me)nos

                                    por riba da tecida e mugrenta rede que forxamos para vivir nas tebras- 

Os camiños da liberación e do coñecemento non os pode concorrer un só home ou muller. 

                       podemos ser granito, chan.

   Alternativa                         

para: a especie química, físca, biolóxica, (irreal) o que for... 

-sentimentos tan opostos.- 

É ruín mais é a fermosura da destrucción, pouquiño a pouco. Paseniñamente. 

jueves, 24 de mayo de 2012

O viaxeiro, continuará.



Nas últimas vaguedades dun viaxeiro escoita os remorsos de todos os camiños que recorreu, os cantos dos paxaros, as escombreras derrumbando unha casa que se atopaba no medio dunha futura autovía, os choros de familias desahuciadas, o son dun regato que remata nun río e este nun encoro, o mar fero batendo contra as rochas, e algún que outro muíño de vento que lle achega electricidade as familias da capital. O viaxeiro non ficaba no que pasaba, tiña lido nos xornais que era necesario, era a crise. Polo que lía nos xornais as cousas ían moi mal, a culpa… A culpa non sabía ben de quen era, mais non poñía en dúbida que todos os recortes eran necesarios polo ben da propia xente á que se lle recortaba. Aínda así doíalle ver a xente que botaban á rúa, así e todo – pensaba- non creo que estas familias teñan a culpa. O da autovía xa é outro caso, iso é bon para todos, é progreso –dixolle aos veciños da aldea onde estaban a derrubar a casa-. Os veciños, que non eran parvos ( a pesar de ser dunha aldea, do monte, lonxe, moi lonxe da “civilización”) dinlle: Esas terras, velas? Eran nosas, onde nos as traballamos para sobrevivir, aquí temos unha panadería a onde todos lle levamos a fariña para que nos fagha o pan, temos unha carnicería onde todos lle levamos carne, temos o noso ultramarinos onde deixamos cada un o que poidamos e o rapaz que está a estudar na capital, axúdanos con algún que outro producto que aquí non podemos fabricar. Agora, onde van pastar as nosas vacas?, de onde van sair os nosos cultivos?. De aquí en 5 anos esta aldea pasará á memoria dos vellos que quedemos. E para que? para que teñas máis facilidade chegar a unha multinacional dunha vila a outra?. Para que se fabriquen máis coches e toda a contaminación que consigo leva?. O viaxeiro non soupo que dicir, máis saben os vellos por sabios que por demos, non?.  O viaxeiro foi aprendendo co tempo, canto máis viaxaba menos xornais lía e máis poesía. Antes de ser viaxeiro, que non home, tiña unha vida cómoda e tranquila. Estudara unha enxeñería, é o que ten saída –lle dicían-. Agora é un viaxeiro que se preocupa pola historia, polos males do tempo. 

martes, 22 de mayo de 2012

Starway to heaven



Bate, o vento bate traéndome o teu sorriso magoado. Quen puidera collelo entre as maos para encaixalo, erguelo e voar até o outeiro dos paraísos bíblicos. E que ti quixeras que as miñas mans foran as que che ergueran. E ver nos teus ollos o mencer máis fermoso, e chegar a ver  neles a vida que eu descoñezo, e a realidade da que renego. Quen puidera. Mais  son outra páxina dun diario perdido. Unha fuga nos teus soños deitada nun leito viúvo, son o camiño perdido onde pastan as túas noites. Non son máis que o recordo que xa esqueceches. Gaivotas que van morrer mar adentro.

miércoles, 16 de mayo de 2012


Expiro o fume dos pulmóns entre as esperanzas das ialmas que morreron por medo a errar. Vexo que aí están prantadas en forma de arbre. Non hai  máis beleza, en ningunha decisión acertada, que  nas decisións que non se tomaron . Pasaches noites enteiras soñando  como podería ser que tomaras a decisión arriscada. Que lugar máis fermoso pode ser agás que sexa o que teño aquí diante?. Non, sen dúbida o é. É o lugar onde prantaches os soños, a raxeira asubia entre a seda que teceron as ramas por riba da túa cabeza manténdote seguro, batendo o son do sol na beira do río, camiño da túa vida, rematándoo nunha brillante fervenza de escuma branca da que beben as frores.  As arbres seguen dando follas cando te acordas do pasado, non deixas apartado lugar tan fermoso como este. Eu pasaba por aquí, dentro túa buscando coñecerte para poder percorrerte por fóra, estepa a estepa, outeiro a outeiro. A pel branca da túa neve enfriándome as maos cando che agarimo por diante e de costas ás paredes que tremen ficando os teus ollos e escoitando os teus xemidos. As sabas afogáronme nun mar que aínda non lle puxen nome mais ben sei que morrín porque quixen encherme de pedras e deixarme levar pola túa corrente. Despertei sen respirar.


Desculpade as faltas ortográficas. E dígocho como se o foras ler.

martes, 8 de mayo de 2012

Primeiro post.

Doce néboa escura que cala nos meus ósos
e non me deixa mover.
Navegando polos carreiros busco
quen me de o alento pra espertar desta longa vida.
O único candil que alumea o meu barco son as bágoas
que eu, derramo.
Son bágoas de outra vida, imaxes xa esquecidas.
Non sei quen son e non me lembro de que fun
mais sei que algo vivin e algo quixen,
algo ocultan estas bágoas que a min veñen
no solpor do día e mencer da noite.
Navego entre pantasmas, esperanzas que
ficaron senlleiras.
NAvegando non entendo quen é patrón nin
quen mariñeiro.
Non sei quen leva o timón.
Navego..?
Ou son unha gota máis da canle ...