As comas, ninghién pensou nas comas.

Cuartos embriaghados para os camiñantes que fan camiño

paradas no camiño dos desalentos

camiños que camiñan os entes desgraciados

ou camiñantes que camiñan pola puta realidade.

Lugares agochados sen candeas que alumeen

nin poidan servirlle de vida inerte as sombras que oscurecen

lugares sen selo pero paradas que axudan

a darlle respiro aos labradores de camiños

camiñantes que sofren inxustizas a cotío

os entes que se fan patróns do seu navío.

A vida, a merda desta vida.

Conseghiremos ser, cando atopemos os lugares.

Os lugares onde nos topamos espidos

sen vernos ou tocarnos

vivirmos de impulsos, en cadea os eléctricos

cuartos enteiros, sen sermos humanos, impulsos das células

cando temos un orghasmo.

Lugares que queremos, che.

Altas presións

Magoada escoito a noite por ver

 negra a túa sonrisa de beizos roxos sangrando

 vento que recolle bágoas dos teus ollos ateigados

soños que foron

día;

noite,

que foron truncados.

As veas de tinta e arterias tintadas

son Recordo, que te acompaña

despois de vivo, fixen túa miña homenaxe

cortei as veas e  derramei  as nosas imaxes.

Agora estou contigo nesta noite

a primeira.

Os mortos nin estrelas, nin almas somos

nin reinos temos, nin 70 vírxenes nos agardan

amor, o dos vivos, o teu.

Fannos inmortais, Recordo son e contigo vivo.

Molaría máis lelo cos ollos pechos.

Axóuxere de estrelas

Néboa e vento no lonxano pensamento

de soños, fervenzas; de pesadelos, mares

solpores de vida na noite feitas sombras.

Mence o día mais non se escoita o silencio

tormentoso que asulaga cada carreiro

paso a paso, enfeitizado, camiño a camiño.

Os corazóns latexan polas bágoas derramadas

dos fillos dos tronos nas antigas marexadas

xa esquecidas, agochadas e apresadas.

As nubes voan salgadas, bébedas de auga doce

chove, chove…

Os paxaros bailaban o que as pedras lle cantaban

que máis saben por vellas…

O ar está cargado dos prantos das bolboretas

batendo coas ás nas ondas presas

enxugan as bágoas da noite,

tenebrosa, soa e triste

xa non ten estrelas que a admiren.

A néboa e o vento mantivéronnas agochadas

a luz e a esperanza, ficaron senlleiras e lonxanas.

Mar

Íspete, busca un novo traxe

    fía na seda da noite,

 
       os meus ollos

 luz na noite,

 
       a lúa cega que fique.

Escoito

           

              cada nota do teu peito, 

(latexo)

    

           tic, tac

    como bailas as sombras.

Tormenta, remuíños no teu pelo

que máis dá a destrucción se arrecende

     a licor café.