Voces de tinta

Poema conxunto de @Unhavoz e @Eche_UnMisterio:



Liberdade de nove bágoas,
non podemos atopar

moitos homes e moitas esperanzas
perdéronse no seu cantar.
Inxustizas a cotío
tivemos que aghoantar
a nosa Terra, que non esquece,
algún día ten que loitar.
Moito nos quitaron,
e nos privaron de soñar,
pero esta xente, que non esquece
as súas esperanzas cumprido fin terán.


Medramos tentando acadar o ceo,
nesta terra virxe de bágoas de fel
cólleme da man, pra xuntos botar a ascender,
na memoria dos que un día xuraron vencer.
A esperanza nas rúas medra,
a loita reside nos brazos dos bos;
paseando polo mundo un corazón de pedra,
Decátate, non loitamos sós.

Chegados serán os menceres roxos

virán da man das noites en mármore esculpidas

aldraxes e inxustizas, cincel e martelo                                                              

 polas meixelas fluirán,

lapas do inferno.

As mas loitarán baldeiras de armas,

dos beizos encarnados fluirá  con xustiza 

a voz e a palabra.

E os brazos dos homes

frotarán por enriba das armas das bestas

que din nacer sendo persoas,

e morren coa alma feita dos cans comesta.

Farase despois, xustiza, inexistente concepto

depurada cal ventre de reloxo suízo

non a de agora, ¡xustiza! vaia...

de limpo principio ferido 

por mor do cobizo.