andiamo

paraugas que se perden nun arrecendo espontáneo

a humidade

                    ontoloxicamente

                                           vinculada

                                                         coa tea protectora dunha cordilleira

que se presta a exterminar

toda chaira vivinte e monótona singularidade extrema

 pacífica insurreción de formigas  e

pequenas centrais sindicais de abellas

moi

           propensas

a explicar e tal e dis 

que estudas pero

 bah

aquí alá

como estás?

imos indo

   pois bue, nunca choveu

din os vellos mongoleños de trinta anos como

esperanza de

               vi

               VI 

                     (vi da...)

que nunca escampara

paraugas

 dis

                  mais tampouco estou dacordo coa túa silueta

             moura de vértebras insinuandome que non vai rematar

aquí todo

                             non

                        é especial

pero  tampouco vou falar diso

en especial

aínda que si, teño os pulmóns dun negro moi mermado                                       

                                                                                                   

dispostos a reconquistar algo que ficou inerte e

                                                                     moi líquido

entre ti  e os meus dedos

entre a carencia e algunha que outra mierda poética moi fermosa 

pero que non sei (d)escribir

bah

xa é moita hora