koito ergho sum

Ao fin sain                     da torre de pedra

                              só

toquei chan para          escoitar laios

e ulir

fuga de esperanzas

amores baldeiros de cópula

e noites follando o televisor

mans de cartón pedra que xa non

crean

no teu van de escuridade

os fluxos que berran

                                que berran?

                                 que levan

                                polucións nocturnas

roubáchesme

isto isto isto

e non levaches nada que non

              atopes

                      no fume de pipa apertándoche os pulmóns

                                                  e non levaches nada

négome a ser quen che fale

quen che escriba ou beba

ou che beixe,

enfermo,

con pólvora

e magnolias