Expiro o fume dos pulmóns entre as esperanzas das ialmas que morreron por medo a errar. Vexo que aí están prantadas en forma de arbre. Non hai  máis beleza, en ningunha decisión acertada, que  nas decisións que non se tomaron . Pasaches noites enteiras soñando  como podería ser que tomaras a decisión arriscada. Que lugar máis fermoso pode ser agás que sexa o que teño aquí diante?. Non, sen dúbida o é. É o lugar onde prantaches os soños, a raxeira asubia entre a seda que teceron as ramas por riba da túa cabeza manténdote seguro, batendo o son do sol na beira do río, camiño da túa vida, rematándoo nunha brillante fervenza de escuma branca da que beben as frores.  As arbres seguen dando follas cando te acordas do pasado, non deixas apartado lugar tan fermoso como este. Eu pasaba por aquí, dentro túa buscando coñecerte para poder percorrerte por fóra, estepa a estepa, outeiro a outeiro. A pel branca da túa neve enfriándome as maos cando che agarimo por diante e de costas ás paredes que tremen ficando os teus ollos e escoitando os teus xemidos. As sabas afogáronme nun mar que aínda non lle puxen nome mais ben sei que morrín porque quixen encherme de pedras e deixarme levar pola túa corrente. Despertei sen respirar.

Desculpade as faltas ortográficas. E dígocho como se o foras ler.