Primeiro post.

Doce néboa escura que cala nos meus ósos
e non me deixa mover.
Navegando polos carreiros busco
quen me de o alento pra espertar desta longa vida.
O único candil que alumea o meu barco son as bágoas
que eu, derramo.
Son bágoas de outra vida, imaxes xa esquecidas.
Non sei quen son e non me lembro de que fun
mais sei que algo vivin e algo quixen,
algo ocultan estas bágoas que a min veñen
no solpor do día e mencer da noite.
Navego entre pantasmas, esperanzas que
ficaron senlleiras.
NAvegando non entendo quen é patrón nin
quen mariñeiro.
Non sei quen leva o timón.
Navego..?
Ou son unha gota máis da canle ...